Katastrofy lotnicze
- Szczegóły
- Kategoria: Aktualności
- Opublikowano: niedziela, 18 kwiecień 2021 11:25
- Roman Woźniak
- Odsłony: 65
Poniżej fragment książki która miedzy innymi omawia katastrofy samolotów PLL LOT w latach 1951 do 1987.
"Wspomnienia pilota Polskich Linii Lotniczych „LOT” Tadeusz Hendzel (Kapitan Maresz)
KATASTROFY LOTNICZE W LATACH POWOJENYCH PLL LOT (1951 do 1987)
15 listopada 1951 roku, załoga w składzie:
kapitan statku powietrznego — Marian Buczkowski
drugi pilot — Hieronim Bakalus,
radiooperator pokładowy — Andrzej Olesiński,
instruktor mechanik pokładowy — Kazimierz Jurgo,
wykonywała lot na trasie Gdańsk — Łódź — Katowice.
Pogoda była zła. Zła to dla pilota chmury na całej trasie lotu wiszą nisko nad ziemią a widoczność jest bardzo słaba.
Lotniska w tych latach nie były przystosowane do lotów w zły warunkach atmosferycznych. Na większości lotnisk zamontowane były tylko pojedyncze radiolatarnie przy pomocy których dolatywało się d wyznaczonego celu. W przypadku lotu w chmurach lub ponad nimi nie można było bezpiecznie przebijać chmur w takich miastach jak Łódź lub Katowice. Zbyt wiele było tam niebezpiecznych przeszkód (kominy, wieże itp.).
Załogi więc latały tak, aby do celu przylatywać pod chmurami. Tak było i tego dnia. W Gdańsku załoga zjadła słabe, przygotowane przez siebie śniadanie i wystartowała do Łodzi. Po ponad godzinnym locie wylądowali na Lublinku (łódzkie lotnisko) i poprosili o szybkie załadowanie pasażerów i poczty, bo niestety w Katowicach pogoda stale pogarszała się.
Wokół Łodzi chmury leżały bardzo nisko, poniżej 100 m. Postanowili lecieć pod nimi, mimo ostrzeżeń meteorologów. Po paru minutach po starcie stało się to „straszne". W tym pośpiechu, niskich chmurach i bardzo słabej widoczności zawadzili śmigłem o stalową linę mocującą wieżę linii wysokiego napięcia w okolicy Tuszyna.
Samolot zwalił się na ziemię z prędkością około 230 km/godz. Załoga i pasażerowie zginęli. Wszyscy.
Od czasu tej katastrofy zaczęto montować na każdym lotowskim lotnisku dwie radiolatarnie za pomocą których można w czasie złej pogody wytyczyć bezpiecznie kierunek do wyjścia z chmur i lądowania.
